Ölü kentler doğuyor içimde. Bir kuytuda can veriyor hiçliğim. Yasaklar arasından seçiyorum sonumu. Bir sokaktan diğerine geçilmiyor. Pusu kurmuş bir hayvan gibi bekliyor yolumda düşman. Günler geçmiyor ve de anlar hainleşiyor. Bir ip dolanıyor boynuma. Bugün son gün gibi yaşıyorum. Savaşlar yıkıntılar
Bazen yorulur insan… yorulur içindeki duyguları taşımaktan. Ağır gelir bazen her şey. Bir tan vaktinde anlar yılların onu ne kadar yorduğunu. Kimisi sevgisini taşır kimisi hasretini kimi de gördüğü riyakarlığı taşır içine. Biri geleceğe taşır her şeyi biri de ansızın yorulur işte.
Bazen ne kadar sivri oluyor dilimiz de kalemimiz de. Zehir zemberek saçanları da biliyoruz. Ama kimseye bir faydası yok sivrilmenin. En çok dil yarası acıtır, derler. Gerçekten de her şeyi unutabiliyor insan ama kötü sözleri unutamıyor nedense. Bazen sessizlik daha iyidir. Sizi
Hayatı gerektiği gibi yaşadığımızı düşünüyor muyuz? Daha doğrusu hayatı dolu dolu yaşayabiliyor muyuz? Sadece gezip görmekten veya eğlenmekten bahsetmek hayatı iyi yaşadığımız anlamına gelmez. İnsanlar nedense hobi edinmekten kaçınıyor. Hayat telaşları fazla olsa gerek. Durup dinlenmeye ve farklı ve kendilerini geliştirebilecekleri şeylere
İnsanlara baktığınız zaman herkes bir idol arıyor kendine. Başkalarına idol olmak ise kimsenin aklından geçmiyor sanırım. Yaptığınız işte en iyisi olup çevrenize ilham vermek varken başkalarının izinden gitmek daha kolay geliyor olabilir. Halbuki herkes kendi izini yaratmalı bu dünyada. Başkalarına ‘Örnek’ olmalı.
Her zaman her şeye hakkımız olduğunu düşünüyoruz. Belli bir hukuksal çerçevede de hakkımız var zaten. Mesela insanca yaşamak en doğal hakkımız. Ondan da önce yaşayabilmek de haklarımız arasında. Belirli kurallar ve adalet sistemi içinde elbette ki haklarımızın korunmasını istememiz en doğalı. İnsan