Ölü kentler doğuyor içimde.
Bir kuytuda can veriyor hiçliğim.
Yasaklar arasından seçiyorum sonumu.
Bir sokaktan diğerine geçilmiyor.
Pusu kurmuş bir hayvan gibi
bekliyor yolumda düşman.
Günler geçmiyor ve de anlar hainleşiyor.
Bir ip dolanıyor boynuma.
Bugün son gün gibi yaşıyorum.
Savaşlar yıkıntılar arasından geliyorum.
Kan revan hayatların biri de benim.
İçim acıyor bu puslu havada.
Duyuyorum, bir yerlerde insanlar ölüyor.
Hayatın zalimliği mi, insanların mı?
Merhamet yoksunu viran gönüller.
Bitsin artık diyorum, bitsin!
Çiçekler açana kadar üzerimizde
bitsin bu zulüm!
***
Ölü ruhlar doğuyor içimde.
Hiç var olmamış gibi yaşayan,
iğne ucu kadar değer biçilmemiş.
Biri varmış biri yok hayatlar geçiyor önümden.
Geçiyor önümden yarım tabutlar.
İnsanlığın sonu gelmiş.
Bir gün bir yerde hak bulur dediğimiz,
bir an gelir elbet sessizliğe bir son.
Biçilmiş hayatların hiçliği.
Hiçlikte yok olmaya yüz tutmuş,
kanla sulanmış her yer.
Bitsin bu zulüm!
Bir gün gökkuşağı çıkana kadar.
***
Zalimler de doğuyor içimde.
Dünyaya lanet kusmuşlar,
hiç huzur vermemişler de var.
Acıma duygusundan mahrum,
yıkanmış beyinlerinde sadece kan var.
Hak ararken haddini aşanları da bizden sanmışız.
Geriye harabe bırakmışlar,
yakıp yıktıkları yetmemiş.
Kuduz gibi kana susamış hayvanlar da var.
İnsanlıktan nasibini almamış.
Son bulsun dünyanın çilesi, bitsin!
Denizlerin dalgası durulana kadar.
***
İçimde bir güzellik doğuyor.
Çiçekler saçan,
gökkuşağı altında,
durgun denizlerde huzuru arayan.
Yazar ve Şair Betül FIRAT
