Bazen yorulur insan… yorulur içindeki duyguları taşımaktan. Ağır gelir bazen her şey. Bir tan vaktinde anlar yılların onu ne kadar yorduğunu.
Kimisi sevgisini taşır kimisi hasretini kimi de gördüğü riyakarlığı taşır içine. Biri geleceğe taşır her şeyi biri de ansızın yorulur işte.
İnsan insana dert olmamalı mesela, derdini taşıtmamalı. Bazısı da dert taşımaktan yorulur.
Öyle böyle herkesin bir yorgunluğu vardır illaki, yüreğinde taşıdığı; bedeninde artık taşıyamadığı.
Bütün günler güllük gülistanlık geçmez zaten. Kimi günler vardır ki tek yapabildiğiniz yüklerinizi taşımaktır.
İnsanlar birbirine ilaç olmalı aslında. Birbirine yük olanlar zaten yarı yola kadar gelir insanla. Bir yerden sonra da unutulur.
Nereye kadar taşınabilir ki zaten insana ağır gelenler. Biri dil yarası der biri acısını söyler. Bir gün bir yerde bırakılmak üzere yüklemişizdir sırtımıza.
Nihayetinde hiçbir şey ebedi değildir biliriz. Ne çekilen çile ebedidir ne de biz.
Gördüklerimiz, işittiklerimiz de ağır gelir mesela bir zaman sonra. Sürekli maruz kaldığımız davranışlar da duygular da ağırdır.
Pamuklara sarılmak bile bir zaman sonra ağırlaştırır bizi. Hele ki minnet duygusu taşınacak gibi değildir.
İnsanlar bir rahat bıraksa artık birbirini. Kimse kimseye dert, yük olmasa mesela. Kimse kimseyi taşımasa aslında nasıl hafifler ruhlar.
Ruhların özgürlüğü için de taşımamak da gerek aslında geçmişi.
Özgür bırakın kendinizi de diğerlerini de. Ancak o zaman huzura kavuşur bir ruh.
Yazar ve Şair Betül FIRAT
