Kelimeleri ne kadar hunharca kullanıyoruz. Mesela ‘Her zaman’ kelimesi yerli yersiz kullanılır. Her zaman yani bütün ömrünüzü kaplayabilecek nitelikte. Sorun şu ki sonsuza kadar ne sürüyor ki?
“Her zaman buradayız.” cümlesi mesela samimi geliyor mu size? Hiç samimi bulmam ben bu cümleyi çünkü her zaman bahsi geçen yerde de olmam, her zaman aynı kişiyi de bulamam.
Nedense pelesenk olmuş ağızlara işte yine de kullanım açısından abartılı duruyor.
Diğer yandan da süreklilik arz ediyor demektir bir durum ama süregelen ne var ki böyle iddialı konuşabileceğimiz, diye düşünüyor insan.
Her şeyin bir ömrü varken zaten sürekliliği anlayabileceğimiz kadar da yaşamayız ya da durumun sürekliliğini kavrayacak kadar.
“Her gün koşuya çıkarım.” derken bile süreklilik olsa da istisnaları bulunur. Her gün aynı şeyleri yapmak da sağlıklı olmasa gerek. Beyni şaşırtmak gerek bazen ki yaşadığını ve farkı anlayabilsin.
Ne kadar da iddialı ‘Hep’ demek. Hep böyle yaptığımızdan mıdır nedir, sürekli aynı eylem olmuş hissi.
Belki de böyle tatmin oluyordur insanlar, bilemem. Bir şeyin sürekliliği başka bir hava katıyor olabilir insanlara. Ne olursa olsun samimiyetsizliğin dik alası gibi geliyor, hiçbir şeyin sonsuz olmadığını bilince.
Kavram olarak da kelime olarak da bu kadar net konuşmak doğru olmasa gerek. Belki de insanlara güven veriyordur bu. Ne zaman aranılırsa, bulunacağı hissi insanların içini ferahlatıyor olabilir. Tabi ki kimse de bugün varım yarın yokum, demez.
Duyguları pekiştirmenin en iyi yolu da abartmak olabilir düşününce de. Ama kim her an her dakika mutlu ki. Mutluluk bir an görünüp kaybolan bir şeyse özelliklede. Kimse sonsuza kadar mutsuz da olamaz. Yine de kendimizi motive etmek için sanırım her zaman mutluyum, demek de işimize gelir.
Gerek var mı ki beynimizi de insanları da böyle umut oyunları ile oyalamaya, bilmiyoruz.
O yüzden her zaman o anki duygu düşünceniz neyse onu yaşayın, tabi mümkünse bu.
Yazar ve Şair Betül FIRAT
