Herkes için bir son vardır dünyada; “Sonunu düşünen kahraman olamaz.” derler ama düşünmeden de yapamayız.
Sonumuz geldiğinde neyle gideceğiz, yanımıza ne alacağız düşünen oldu mu? Yoksa hoyratça mı yaşıyoruz hayatı?
Bizimle beraber edinmiş olduğumuz mal mülk gelmeyeceğini net bir şekilde biliyoruz. Şu an yanımda olan insanlar da olmayacak. Herkes tek başınalığı en derin şekilde yaşayacak sanıyoruz.
Bu yalnızlıklarda yaptığımız iyilikler bizimle olacak ve aynı zamanda kötülüklerimizi de beraberimizde götürmüş olacağız.
Ne kadar dolu yaşadıysak kâr olacak, ne yaşayamadıysak pişmanlıklarımız olacak.
Herkesi bir son bekliyor netice de ve her son acılı olur. Bizden sonra devran önemli olmasa da geride bir şeyler bırakmak gerekmez mi?
İyi anılmak mesela geride bıraktığınız en iyi miraslardan biri.
Ölümsüzlüğün yolunu eser bırakmakta bulanlar var. O kadar haklılar ki bu konuda. Siz yokken bile eserlerinizle anılacaksınız. Daha büyük bir değer olamaz herhalde.
Yaşarken iyi şeyler yapmak lazım nitekim. Biri hayratta bulur iyiliği biri elden ele dolaşan yardımlaşma da bulur. Herkes kendine göre bir yolunu bulur neticede.
Bunları yapmak için ne kadar zamanımız var dersiniz; bence zaman yok. Sonumuzun ne zaman geleceğini bilmediğimiz için şimdi başlamamız lazım iyilik biriktirmeye.
Bir iyilik kumbaramız olsun; birikenleri unuttuğumuz ama biriktirelim. Kimi koleksiyon yapar kimisi maddi birikim yapar ama iyilik kumbarası olan insan sayısı azdır.
Bugün yaptıklarınız mutlaka bir gün geri döner; her ne olursa olsun. Attığımız her adımı bunu bilerek yaşarsak kumbaramız da yeteri kadar dolacaktır emin olunsun.
En büyük servet birinin gülümsemesine neden olmaksa; buna otak olmak gerekli.
Ne kadar değerlidir bir bilseniz beraber gülebilmek, birilerine tebessüm olabilmek.
Yeterince acının, derdin, tasanın olduğu şu dünyada birilerine el uzatmak kadar değerli ne olabilir ki bir düşünün.
İyilikleriniz uçsuz bucaksız olurken kötülükler ‘Son’ bulsun; güzellikler kumbaranız dolup taşsın.
Yazar ve Şair Betül FIRAT
